Цяжка сабе ўявіць, што яшчэ зусім нядаўна замест камп’ютараў людзі карысталіся пішучымі машынкамі. Вынаходнікам пішучай машынкі называюць Генры Міля, які распрацаваў падобную прыладу яшчэ ў 1714 г. Пішучая машынка была выраблена ў адзіным экзэмпляры і таму не была запушчана ў масавую вытворчасць.
Патэнт на вынаходніцтва пішучай машынкі атрымаў Крыстафер Шоўлз ў 1868 г. (Вісконсін, ЗША). Праз шэсць гадоў пасля значных змяненняў машынка пачала выпускацца серыйна пад назвай «Рэмінгтон №1».
Знакаміты пісьменнік Марк Твэн сцвярджаў, што яго «Том Соер» стаў першым літаратурным творам, надрукаваным на машынцы. Пісьменнік настолькі верыў у перспектывы выкарыстання пішучых машынак, што нават выдаткаваў значную суму грошаў на іх вытворчасць.
Распрацоўкай сваёй мадэлі пішучай машынкі займаўся і расійскі інжынер Міхаіл Алісаў. Яго наборна-пішучая машынка атрымала некалькі ўзнагарод на міжнародных выстаўках. Праўда, з-за высокага кошту машынка Алісава не атрымала масавага выкарыстання. Расія набывала машынкі за мяжой, а ўласная вытворчасць была наладжана толькі ў 1928 г. у Казані. У замежных мадэлях даводзілася перарабляць клавіятуру.
Набор тэксту, у пераважнай большасці, выконвалі менавіта жанчыны. Для набору тэксту патрабаваліся моцныя пальцы. У Расіі ў 1911 г. нават правялі даследаванне, каб вызначыць, колькі энергіі патрабуецца для такой працы. Была зроблена выснова, што энэргазатраты на друкаванне тэксту аб’ёмам у 8 000 знакаў на «Рэмінгтоне» эквівалентныя перамяшчэнню 85 пудоў грузу.
У 1935 г. у ЗША паступілі ў продаж першыя электрычныя пішучыя машынкі з назвай «Электраматык». Пазней іх вытворчасць была наладжана і ў СССР. Праца на такіх машынках стала лягчэйшай, адпаведна, узрасла і хуткасць друкавання.
У Кнізе рэкордаў Гінэса зарэгістравана ўнікальнае дасягненне – 103 знакі за 46 секунд. Вынік можа выклікаць усмешку, але рэкардсмен выкарыстоўваў не пальцы, а нос. Цікавы рэкорд устанавіў аўстраліец Лес Сцюарт. Цэлых шаснаццаць гадоў ён друкаваў «ад аднаго да мільёна». Прычым, не лічбамі, а словамі, што больш складана. Працаваў ён каля дзвюх гадзін у дзень, друкаваў толькі адным пальцам. На ўвесь тэкст яму спатрэбілася 19 990 аркушаў.
Выправіць памылку ў тэксце на камп’ютары даволі проста. А вось на пішучай машынцы зрабіць гэта было значна цяжэй. Памылку даводзілася зачышчаць лязом, замазваць адмысловымі бяліламі або зноў перадрукоўваць усю старонку.
Некалькі пішучых машынак сярэдзіны – другой паловы ХХ ст. захоўваюцца ў Музеі Максіма Багдановіча. Дарэчы, адна з іх належала Міхасю Дуброўскаму (03.10.1897-11.09.1983) – беларускаму паэту, празаіку, перакладчыку.
